Ik heb een heerlijke veilige plek gevonden. Niemand ziet wat erin mij leeft. Om mij heen zit een kant, die ik aan de wereld laat zien. Hard, krachtig, bestand tegen alles. Het lukt mij wel, ik kan het aan en niemand zal mij breken.

Maar diep van binnen leeft iets anders. Daar ben ik angstig en alleen. Wie snapt wat ik denk of voel? Kom maar niet te dichtbij, want dan wordt het spannend. Maar soms raakt iemand mij. Dan komt er een barst in de buitenkant. Dan laat ik zien wat in mij leeft. Dat doet toch wel wat met mij. 

Durf ik het aan om die buitenkant te laten breken? Geen veiligheid van buiten, maar echt durven zijn. Mezelf zijn en naar buiten laten komen wie ik ben. Kwetsbaar durven zijn. Geraakt worden door anderen. Pijn ervaren maar ook vreugde.

Dit is een fase in mijn leven die ik achter me heb gelaten. Ik heb die stap genomen en ben naar buiten gekomen. Stap voor stap. En ik heb ontdekt dat ik die buitenkant niet nodig heb. Ik mag laten zie wie ik ben.

Deze stappen kon ik nemen, omdat ik ontdekt heb dat ik geliefd ben door God. Hij kende die binnenkant al. En Hij hield van mij zoals ik was. Ik ontdekte dat God van mij houdt en me voor 100% accepteert. God heeft dat proces van openbreken in mij in gang gezet. Hij heeft me bij de hand gepakt om tevoorschijn te komen. 

Wat heeft dit mij veranderd. Ik mag er zijn en volop leven. En anderen mogen de smaak proeven van wie ik ben.